Kaldırımdaydı

18.07.14 saat 16:10 ..
Bugün bloğa yazmak gelmedi içimden ama yine de yazdım.İş yerinde ajandayı aldım düşündüm , düşündüm boğazımdaki düğümü çözmenin tek yolu yazmakmış anladım. Üzerini karalayıp durarak yazıyor ; düğümü ufak ufak atmanın hafif rahatlığı ve suçluluğunu hissediyor gibiyim ..
Gördüğüm bir resim , işittiğim bir söz,okuduğum bir kaç cümle yada hepsinin toplamı.Uzak bir yerlerde aşksız ve yalnız değil de evsiz ve tedirgin olduğu için yaşamdan zerre zevk almayan birileri var..biliyorum..Bu ''u''mutsuzluğun üzerine beyaz bez parçalarına sarılmış ,küçük çocuklarının belkide parçalanmış cesetleri ellerine tutuşturulu veriliyor .. empati kurabildin mi ? ben kurmaya çalışırken irkildim..yapamadım..

Yada , yada ne bileyim yolun kenarında korkuyla titreyen ve boyu ancak o kaldırım kadar olan küçücük beden ki ( bu yazıyı bana o yazdırdı ) ; büyüyecek ve '' yalnızlığım bu koca şehirde üstüme üstüme geldikçe soğuyorum hayattan..kalın kalın duvarlar ördüm kendime , evime aileme . Bir parça anlaşılmak için büyük şehrin sıkıntısı , binalar , araba gürültüsünden sıyrıldım , deniz kenarındayım Laptopum elimde içime denizin tuzlu nemli havası dolarken mutsuzluğumu kelimelere döktüm , rahatladım '' diyebilecek mi ?

Öyle ya kimsenin hayatı kolay değil .. Gördün mü bak ikinci kısmı yazarken hiç karalama yapmadım.Kelimeleri seçmek ne kolaydı.Değil anlamak ''yazmak'' bile zor savaşlarda ölen çocukların kederini.. Bir de resimlerini yada videolarını görmek istemiyorum .. desem ..

Mutsuz , umutsuz ve yalnız geçirmek için çok kısa ve acımasız değil mi hayat ?

Bir de ateşler içinde bir küçücük ülkenin acılarına tutunup kendine paylar çıkarmak ne garip ironidir ?
Müsaadenizle ben gidip biraz ağlamak istiyorum ..

Öyle İşte